Ne yandan bakılsa, garip savaş meydanlarını andırıyoruz. İçimiz bekleyerek çürüyenlerle dolu.

Önce dövüp, sonra o acıyı unutturacak kadar seven kim var dediler hayatta? Hiç düşünmeden annem dedim.

Ben bir tek sevme konusunda annemde yanılmadım. Kime versem sevgimi, bir müddet oyalayabildim onları. Hevesi kaçan çocuklar gibi bırakıp gittiler. Öğrendim tabi zamanla, bir oyuncak gibi köşelerde durmayı. Kırılgan yalnızlığıma kim dokunsa, bütünlüğümü koruyamadım. Dağıldım.  Biri alıp götürsün diye, en azından düşleriyle, çok bekledim. İşte ben beklemek denen şeyi de böyle öğrendim.

Bir oyuncağın değeri nedir ki zaten, bir çocuğun gönlünden ziyade her yerde? Eskiden yüreğinin hizasında dururdum oysa. İyi insanların iyi talihi olurdu oysa. Hüseyin Arda’nın şu satırlarını okuyana kadar da hep böyle düşündüm.

“Açık arttırma ile satılır iyi talihler,

Parasızlığın canı cehenneme,

Bizde kıyma makinesine talip oluruz.

Üstten atarlar,

Alttan mahvolur çıkarız... “

Ve bizim mahvolmuşluğumuzu hiçbir makinenin yapamayacağını da anladım nihayet. Ya büyüdüm ya da alıştım, köşelerin o büyülü tılsımı aldı beni içine. Artık kızmıyorum da kimseye. Bütün sözlerine rağmen herkes, tek bir davranışla kendine yakışanı yapar. Ve şahit oldum yaptılar da. Sen kırılırsın buna, ama o silinir, yok olur gider. Gün gelir adını bile hatırlayan olmaz. Bu kırık halinle sen, müzeliktirsin oysa.

Önce köşelerin gizini alıyorsun, sonra sessizliğini. Zamanla da bir köşede birikiyorsun haliyle. Bütün varlığınla, çocukluğundan gelen bir köşede.  Kime ve neye olduğunu bilmeden, içimizde de söylenmemiş sözler birikiyor, nasıl ve ne zaman söyleneceğini kestiremediğimiz. Ne yandan bakılsa, garip savaş meydanlarını andırıyoruz. İçimiz bekleyerek çürüyenlerle dolu.

Hüseyin Arda SALKAYA

16.08.2015