O koltukta oturmana vesile olan kimdi, Fatma?  Neden vicdanınız, yüklemi olmayan cümleler gibi kayıp? Radyodan akşam ajansını dinleyen bir adamdı benim babam. Siz alçaldıkça, o kahrolurdu. Çok üzdünüz onu çok.

Dünyayı insanlığından çıkmışlar yönettiği için bütün bu olanlar başımıza geldi. 1 doların bir insandan değerli olduğu yerde, bir düşünün gazeteler hanginizden bahseder? Ve sen bu güne kadar hiç dünyayı görmediğin için, ufak şükürlerle geçiştirdin ömrünü.

Yeni bir şarkı seç, başkası güç. Fonu değiştir. Uzaklara özlem biriktirmekten vazgeç. Camı aç. Eski insanlardan bahset bana, utanınca yüzü kızaranlardan, sevdiği kıza bir türlü açılamayanlardan, hayatında gördükleri tek defter veresiye defteri olanlardan, bu günün alçak düzenine ayak uyduramayıp bir kenarda duranlardan…

Bir anı seç, derinlerden. Başkası güç. Tanrı bilir ama benimde bildiklerim var. İnsan bir ahmaktır. Yanılgı iyi bir hoca, sen eskiden de güzeldin. Yüklem’e bu kadar yüklenmeyin abiler!

İpini koparan atlara benzedi zaman. Ne yana gitse kedine çarpan. Şu otuz yılda, insandan hızlı felaketine koşan hiçbir şey tanımadım.  Ruhum dirhem dirhem teslim etti kendini. Artık düşünmüyor, istemiyor, sorgulamıyor. Türbe türbe geziyor sadece. Oysa bilmiyoruz; “ruhumuz öz yıkıma ulaşmışken, gizlice dua okumanın bir faydası olmayacağını.”

Padişahlar ben doğmadan ölmüştü, monarşilerden uzak durdum. Yine de gençliğimin en güzel yılları bir despotun gölgesinde geçti.  Felsefeden teselli beklemekte bir hataydı. Sürpriz yumurtadan da beklenen performans çıkmadı.

Ölümü yaklaşınca doğduğu yere dönen filler gibi aynı yere döndüğüm için tüm okuyuculardan özür diliyorum. Ama ne yapayım bende burada kayboldum. Burada bulacağım bir şeye ihtiyacım var.

Siz biliyor musunuz insanın özledikçe ömrünün kısaldığını. Gazeteler yazmıştı da gördüm, 120 yaşında bir Hintli vardı; “hiç aşık olmadım da bu kadar yaşadım” diyordu.

Günün bu saatinde, kuzey yarım kürede kendini sorgulayan herkes benimle aynı sonuca varsaydı, kurtuluş için gizli geçitler kazabilirdik. Gizli cemiyetler kurup bütün diktatörleri indirebilirdik. Diktatör deyince aklıma komşumuzun köpeği geliyor. Hayvanların, özellikle de köpeklerin hissiyatı çok kuvvetlidir derler. Ama komşumuzun Diktatör adlı köpeği bu hissiyatını yıllar önce yitirdiğinden, zararlı zararsız herkese saldırır dururdu ve bu günlerde ne hikmetse Diktatör aklımdan çıkmıyor. Aslında uysal bir hayvandı ve çokça da narsist. Adını söyleyince en sevecen  hayvan o olurdu.

Bilmediğimiz evlerde doğan çocuklar, bilmediğimiz evlerde ölen insanlar var. Fatma, kadınları taşlanmaktan kurtaran kimdi?  Ya kadınla erkeği eşit sayan? O koltukta oturmana vesile olan kimdi, Fatma?  

Neden vicdanınız, yüklemi olmayan cümleler gibi kayıp? Radyodan akşam ajansını dinleyen bir adamdı benim babam. Siz alçaldıkça, o kahrolurdu. Çok üzdünüz onu çok.

 Bazı şeylerin üstüne konuşulmaz ama  Fatma, seni anlamanın kadınlarla ne ilgisi var? Susalım mı? Peki. Bana aptallığın resmini yapabilir misin Monet? 

Bilinçsizce çoğalan insanların bir salgından ne farkı var? “Allah rızkını verir” diyerek yapılan her çocuk, ziyan olmuş bir hayat demektir.  Devlet kastrasyonu da düşünmeli bence.

Dikkat edin şeytan taşlamak için attığınız taşlara, şeytan alınabilir! Ki bu günlerde şeytanla ters düşmeye hiç niyetim yok.

İnsanlarla iletişimi tamamladığımdan, Mantıku’t tayr öğrenmek istedim. Sufi şair Ferîdüddîn-i Attâr’ı okuduktan sonra; “kuşlar bile bir padişah istiyorsa başına” bu işte boştur dedim ve vazgeçtim. Şimdi ben, bilmediğim bir dilde kime yazılmış bir mektubum?

Dağ dağa kavuşmaz da insan insana kavuşur derdi annem, beni her uğurlayışında. Kim bana kavuşmak istedi de kavuşamadı? En fazla incinen, incinen yerini söylesin, kırıklarını göstersin, yaralarını ispatlasın. İnancımı bir bağ bozumunda topladı işçiler. Bir daha yanlış yerden filiz vermesin diye köreltti yüreğimi bahçıvan. 

Çirkinliğin kavşağında durup bir daha soruyorum;  Fatma, kadınları taşlanmaktan kurtaran kimdi?

Hüseyin Arda SALKAYA

01.04.2017