Ağır ağır indiğim hastane bahçesinde karanlığın içinde oturuyorum öyle. Elimde kıldan ince bir tost ve bir karton bardaktaki çöpü suyun üzerinde gezen çayımla. Gözüme kestirdiğim  tekerlekli sandalyede bir kadın, 30'lu yaşlara yakın. Başında eşi olduğundan şüphe etmediğim bir adam, kalabalığı uğurlarken kenara dizili üç beş çalı çırpının arkasında kalan insanlar. Hala bir uğultu şeklinde birbirlerine veda sözleri. Aralarından sıyrılan ufak bir oğlan çocuğunun sesi kulağımda bıcır bıcır. Görmeye gerek kalmayacak kadar vardı. Kadın ''yavrummm, oğlummm.. '' dedi usulca. ''görüşürüz..'' Ağız dolusu ama ifade etmeye de doyamayan bir yorgunlukla. Sonra çalıların ardından gelen yüksekçe, tiz bi ses vardı ''yavrum annneeeeemmm!!!'' kadını alan gülme beni de sardı. ''Görüşürüzzzzzz!!!'' Nasıl seveceğini bilemeyen oğlan çocuğu sızlattı burnumun taa direğini. 

Şimdilerde öyle sevesim var annemi. Yukarıya çıkıp bunları anlattığımda duygulanıp gözyaşları elmacık kemiklerine süzülen bir annem var. Ve ''yavrum annneeemmm. görüşürüzzz'' dediğimde aynı elmacık kemiklerine oturan o tatlı gülüşünden çiçekler dökülen. 

Biliyorum ben bunların anlamını, yetiyor ailem umutlarıma, gücümü toplamaya ve güneşime. Bin şükür!