Dünyadaki her şeyden nefret eden üşengeç bir delinin yakarışları bunlar...

Aslında ne yazarım ne de herhangi bir şey hakkında bilgisi olan biriyim ben.Bu cahillik durumu beni çok da rahatsız etmiyor ne yalan söyleyeyim.Konuşmalarımın,düşüncelerimin hiçbir tutarlılığı da yok.Ama neden dengesizin teki olmama rağmen duygularımda yıllardır bir değişme yok.Hala hepsi aynı kişiye ve hala aynı şiddette...

Hatıralar yavaş yavaş silinebiliyormuş.Her ne kadar silinmesin diye uğraşsan bile silinebiliyormuş.En nefret ettiğimiz şarkıların bile sözleri silinmezken onlar silinebiliyormuş.Bir insanın sesini yada yüzünü yavaş yavaş unutmaya başlıyorsanız da hala aşık mısınızdır?

Her yıl, her ay hatta her gün sevgili değiştirenler varken bu dünyada benim gibilerin sorunu ne acaba?Yetiştirmeden mi yoksa genetik mi sizce?

Hele bir de ağzı iyi laf yapanlar yok mu...Bunca yıldır mahkumum ama bazen ben bile aşkın gerçekliğini sorgulamıyor değilim.O kadar çok yalan var ki ortada gerçekliğimden şüphe ediyorum.

Kimileri iyi yazar kimileri de iyi sever.Hiçbir zaman iyi yazan biri olduğumu düşünmedim...

Bir de gökyüzü sevgileri var.O da her şey gibi sahte.Ya gökyüzü geçmişten kalan nadir hatıralardansa, o zaman benim gökyüzü sevgim de yalan olur mu sizce?

Bana kalan o nadir hatıralardan biri de akide şekeri...Ne olur onu da almayın benden.

Nasıl sesimi duyurabilirim ki? Yada sesimi duyurmak istiyor muyum acaba? Sahi hayırlısı ne ? Ne kadar daha çabalamam gerekiyor ? Acaba yeteri kadar savaştım mı? Gücüm var mı buna? Savaşmak doğru mu?

Bu gece bu sorular yada cevapları umrumda değil.Sadece seni görsem olmaz mı?Bir kerecik görsem...Yada en azından sesini duysam...Bu gece yalnız olmasam...Bu gece sözünü tutsan...

Neyse galiba yine sen yoksun.

Gökyüzüne baksam geçer mi acaba ?