Something There Was That Must Have Loved A Wall 

09/01/2016 _ 07/03/2016 Pi Artworks Istanbul

Yaşamını İngiltere'de sürdüren İranlı sanatçı Farniyaz Zaker, Something There Was That Must Have Loved A Wall isimli sergisiyle Pi Artworks İstanbul'da. Zaker, Türkiyeli sanat izleyicisiyle ilk kez 2012 yılında Pi Artworks'te açılan Rewind, Pause, Fast Forward: Mirrors on Iran başlıklı grup sergisinde buluştu. 2014 yılında ise sanatçının yapıtları, Birleşik Arap Emirlikleri'nde bulunan Sharjah Art Museum'da açtığı kişisel sergisinde izlendi.

Farniyaz Zaker, Pi Artworks İstanbul'da açılacak Something There Was That Must Have Loved A Wall isimli kişisel sergisinde giyim, beden ve bina arasındaki ilişkiyi araştırıyor. Bunu yaparken de galeri mekanına çeşitli müdahalelerde bulunuyor. Serginin başlığını tarihçi Charles S. Maier'den alıntılayan sanatçı, mimari ve mekan üzerine güdülen politikaların modern dünyanın inşasında oynadığı önemli rolü hatırlatıyor. 

20. yüzyılla birlikte mimaride yaşanan sadeleşme ve ortaya çıkan modern yaklaşımlarla birlikte duvarlar süslerinden arındı; Rönesans estetiğinin ihtişamı yerini işlevselliğin öne çıktığı yapılara bıraktı. Buna paralel olarak giyim modasında da sadeleşme yaşandı. Kadın bedeninin, tıpkı mimari öğelerde olduğu gibi, süslerden arındırılması gerektiği yönündeki görüşlerin ortaya çıkışı da bu döneme rastlar. Zaker, son sergisinde modern dönem öncesine ait süsleri geri getiriyor. Galerinin ortasına yerleştirdiği sütuna çeşitli motiflerle bezenmiş kumaşlar giydirerek, beden ve bina ilişkisini yeniden kuruyor. Pi Artworks'ün bir asrı aşkın süredir ayakta duran tarihi Mısır Apartmanı'ndaki yerine yeni yaklaşımlar getirirken, binanın yapısıyla da ilişkiye geçen bir yerleştirme yaratıyor. Diğer taraftan, sanatçının mekana sonradan eklediği süslemeler belirli bir dönem veya tarzı yansıtma kaygısı gütmüyor. Zaker, ziyaretçiye tanıdık gelecek, şehrin çehresinde sıkça karşılaştığımız motifleri kullanıyor çalışmalarında. 

Sanatçı sütun görünümünde hareketli ve esnek mekanizmalar yaratarak, bu mimari unsuru salt işlevsel özelliklerinden özgürleştiriyor. Bu tür sıra dışı müdahalelerle mekanı değiştirerek yeniden tanımlayan Zaker, onun yapısına yönelik farklı türde bir farkındalık yaratıyor. Mekanı anlamak, yeniden tanımlamak ve yorumlamak üzerine işler üretirken, "Biz mekana nasıl etki ediyoruz, o bizi nasıl etkiliyor?" sorularını da gündeme getiriyor. 

Primeval Relationship I başlıklı yerleştirmesinde sanatçı, galeriyi dört el dokuması halı ve uzun saçaklarla kaplıyor. Mekanı saran bu yerleştirme önce onunla bütünleşiyor, sonra da onun kendisi haline geliyor. Burada Gottfried Semper'in sözlerinden yola çıkarak, mimariyle giyimin ilkel dönemlerden beri süregelen ilişkisine gönderme yapan Zaker, burada sergideki diğer işlerin tersine bir yöntem benimsiyor: Halıyı süslemelerden arındırarak alışık olduğumuz imgesinden uzaklaştırıyor. Ardından onu, serginin merkezine yerleştiriyor.

Sergide Somatic Memories I başlıklı çift kanallı bir video yerleştirmesi bulunuyor. Bu çalışmalarında sanatçı, kıyafetlerin beden üzerinde bıraktığı izlere dikkat çekerken, simgesel bir dille çevrenin insan üzerindeki etkilerini de inceliyor. Her biri yaklaşık 70 dakika süren videolarda vücuttaki çamaşır izlerinin yavaşça silindiğini görsek de hiçbir zaman tamamen kaybolduklarına ikna olmuyoruz. Zaker bu sade ve anlaşılır imge aracılığıyla çevrenin, yaşadıklarımızın bizde yarattığı, kimi hiç silinmeyen, kiminden de kurtulması uzun zaman alan duygusal etkilere işaret ediyor. Loop şeklinde sürekli tekrar eden videoda, izlerin yavaşça silinip sonra yeniden ortaya çıktığına tanık oluyoruz. 

Farniyaz Zaker, d. 1982. Başlıca sergileri: Primeval Relationship (kişisel), The Ruskin School of Art, The University of Oxford, İngiltere (2014); I.A.F. (kişisel), Sharjah Art Museum, BAE (2014); Islamic Arts Festival, Sharjah Art Museum, BAE (2014); Arte Laguna Prize, Arsenale, Venedik, İtalya (2014); Repeated Return(kişisel), Dolphin Gallery, St. John’s College, Oxford, İngiltere (2013); The Wall of Europe, Paese Museo, San Sperate, Sardinya, İtalya (2013); In site, The Ashmolean Museum, Oxford, İngiltere (2012); ve Pardeh, Ruskin School of Drawing and Fine Arts, Oxford, İngiltere (2011). Sanatçının yapıtları Art and Video Insight Foundation (Bologna, İtalya) ve Vehbi Koç Vakfı gibi koleksiyonlara dahil olmuştur. 2014 yılında Oxford'daki St. John’s College, Ruskin School of Drawing and Fine Art'ta doktorasını tamamlayan Zaker, doktora sonrası işbirliği için Koç Üniversitesi Toplumsal Cinsiyet ve Kadın Çalışmaları Araştırma ve Uygulama Merkezi'ne (Koç-Kam) davet edildi.

_________________________________________________________________________________________________

Pi Artworks Istanbul is pleased to announce Farniyaz Zaker's new exhibition, Something There Was That Must Have Loved A Wall. Zaker was first introduced to the art scene in Turkey through the group show Rewind, Pause, Fast Forward: Mirrors on Iran, which took place at Pi Artworks Istanbul in 2012. Recent works by the artist were exhibited in solo shows at The University of Oxford and Sharjah Art Museum in 2014. 

In her upcoming solo show at Pi Artworks Istanbul, Farniyaz Zaker positions the body, architecture and clothing in a reciprocal relationship. Something There Was That Must Have Loved A Wall dwells mostly on the interactions between and within different built environments. By quoting the historian Charles S. Maier in the title of her exhibition, she reminds us of the importance of architecture and the politics of space in the construction of the modern world. 

Since the early 20th century, architects and theorists have paid increasing attention to the links between clothing and architecture; at the same time both modern architecture and women's clothing were made increasingly less ornamental. With a series of works across the rooms of the historical Mısır Apartment building, Zaker investigates these connections. 

In Primeval Relationship I the artist covers the walls and floor of the gallery with four hand-woven carpets with elongated fringes. This references 19th century theories on the origins of architecture and the importance of textiles and woven carpets in the production of space. In her other installation a cloth ‘caryatid’* stands in the middle of the gallery, a striking echo of the room around it. Transforming and redefining the space with this kind of extraordinary intervention, Zaker highlights that the built environment is not a static and neutral space, but that it is empowered by (and empowering) human subjects, and both reproduces and challenges dominant gender conventions. 

The two-channel video installation, Somatic Memories I, shows the marks of recently worn clothing gradually disappearing from the skin. Each video is approximately 70 minutes long, which is itself a statement about the gravity of the fabrics’ intervention.  With this simple and effective video, Zaker draws our attention to the enduring physical and emotional effects of different built environments on us. Conceptualizing women’s clothing as an edifice through which - and in which - women live, Zaker suggests a discursive reading of clothing.

Farniyaz Zaker, b. 1982. Major exhibitions include Primeval Relationship (solo), The Ruskin School of Art, The University of Oxford, UK (2014); I.A.F. (solo), Sharjah Art Museum, Eastern Section, UAE (2014); Islamic Arts Festival, Sharjah Art Museum, UAE (2014); Arte Laguna Prize, Arsenale, Venice, Italy (2014);Repeated Return (solo), Dolphin Gallery, St. John’s College, Oxford, UK (2013); The Wall of Europe, Paese Museo, San Sperate, Sardinia, Italy (2013); In site, The Ashmolean Museum, Oxford, UK (2012); andPardeh, Ruskin School of Drawing and Fine Arts, Oxford, UK (2011). Public collections holding her work include Art and Video Insight Foundation Collection, Bologna, Italy and the Vehbi Koç Foundation, Istanbul, Turkey. Zaker received her Doctorate of Philosophy in Fine Arts from The Ruskin School of Art, The University of Oxford, in 2014, and has been invited to be a post-doctorate fellow at Koç University Gender Studies Centre (Koç-Kam). 

* Caryatid: Draped female figure used as a pillar and support in classical architecture.