Bir araya gelebiliriz…

Grup olmak, birlik olmak; aslında aynı anda aynı yöne giden ve aynı amaç etrafında toplanmış insanlar için bir arada kalabilmek değil midir?..

Bazen piknikte, bazen okulda; bazen bir konferans sonrasında, bazen bitmekte olan yaz tatilinin son gününde aynı fotoğrafta çıkmayı bilmektir hayat!

Savaşa giden askerler, izcilerin 23 Nisan törenindeki ürperten yalnızlığı, kaybolmuş kedin kucağında, yıkılıp yerine apartman yapılan bahçeli evinde ailenle yıllar öncesinde el sallamaz mı sana geçmişte kaldığını -ta ki eski bir fotoğrafa bakıncaya kadar- sandığın  günler…

İlkokul öğretmenin, artık bu dünyada olmayan arkadaşların, gittiğin seyahatte seninle ilk konuşacak kişiyi sevgili olarak belirleme ihtimalin, fonda bir orman ya da eski bir köşk olarak sessizce kalmayı seçmiş görüntüler... Hepsi aynı yöne atılmış okların birbirlerine benzeyen kaderidir de aynı zamanda.

Her grup fotoğrafı, aslında zamanın, rüzgârın, çerçevenin dışında kalmış yüzlerce kayıp ruhun da fotoğrafıdır. Soluk anıların pelikülle dansı, aynalaşan görüntünün zamana dil çıkarışı, bir milli parkın kanlı savaşlarla kutsanmış ama hatırlanmayan anısı, melekle şeytanın köşe kapmaca oyunu, asla geçmeyeceğini düşündüğümüz hırçın günlerimizdir.

Büyüdüğümüzü, yerinde saymayıp yürüdüğümüzü, geride kalmayıp ilerlediğimizi, isyan ettiğimizi, bizi mahveden havaları; hep o solgun anlardan, önce birey olmayı düşündüğümüz ama sonra grup olduğumuzu hatırlatan o solgun fotoğraflardan öğenmedik mi?

Bir grubun parçası olarak yer aldığımız tüm eski fotoğraflarda görünmeyi becerebilmenin sonsuz kıvancıyla!

Fotoğraf: Çekeni bilinmiyor. Arkasında "1926 / İzmir okul" notu düşülmüş.