Tek Bir Hayatın Ötesine Çıkmak: Anohni

Anohni ile ilk karşılaşma Sébastien Lifshitz’in yönetmenliğini yaptığı 2004 yapımı Wild Side ile olmuştu. Filmin şahane dokusunun içinde ama dışında yükselen bir ses. Sizi çepeçevre sarıyor. Sanatçının şarkıları arasında gezinirken unutma hissinin lüksünü yaşıyorsunuz. Kolektif tarihimizden bireysel bir nüveyi bir köşede unutmanın hafifliği. Öyle bir his bırakıyor. Sanki hep birlikte şarkı söylüyor gibiyiz. 2016 tarihli HOPELESSNESS albümünü düşünelim örneğin. Her bir şarkının dokunduğu ve teneffüs ettiği aralık kolektif hafızamızın içinde bir yerden fırlıyor ve kendine yeni yollar yeni izlekler buluyor. Müziğin işaret ettiği yol çok doğal bir süreç. Sanatçının yeni bir şarkı ya da albümü paylaştığı aralık plansız, programsız. Karmaşası ve kaosu yok mu? Elbette gani gani var. Çelişkili bir sürü duygunun bardaktan boşanırcasına yağdığı bir albüm örneğin 2023 çıkışlı My Back Was A Bridge For You to Cross. Şarkılar albümün neye benzediğine dair bir şey söylüyor. Kulağa bu ifade garip gibi gelse de çıkış yapan parçalardan albümün yayınlandığı tarihe kadar sanatçının içine daldığı dünyanın parça parça nüvelerini görüyorsunuz. Çok uzun bir marine etme süreci diyebilir miyiz? Bir şarkıyı yazmak, kaydetmek ve ardından orkestra ile bunu yeniden yapmak arasında, sadece bir sürecin yaşlanmasının ötesinde bir evre var. Dolayısıyla kurulan denklemlerin ötesinde bir şeylerin hazır olmaları gerektiği için başka bir marine etme süreci daha var. Yani makinenin başına geçtik ve kaydettik ötesinde bir şey. Sanatçıyla gerçekleştirdiğimiz bu söyleşi bu nedenle onun araladığı çok başka dünyaların arasına sızmak yerine temelde üretim pratiğini anlamak ve aramızda ufak da olsa bir iletişim alanı açmak üzerine. Keyifli okumalar.

Hep düşündüğüm şey çok iyi bir hikâye anlatıcısı olduğunuz. Herhangi bir şarkınızı dinlerken başıyla sonunun bir noktada doğru biçimde birleştiğini düşünürüm. Bu anlamda hayal etme pratiklerinizi merak ediyorum. Hayal gücünüzü belirli bir formda nasıl tutuyorsunuz? 

Çok fazla çikolata yiyorum. Olabildiğince gülmeye çalışıyorum. Aşırı kahve içiyorum. Gerçekten hiçbir disiplinim yok ve bunun iyi bir şey olmadığını biliyorum ama olan bu. Hayatım boyunca sadece uygun gördüğüm şekilde yaratıcı olarak kendimi ortaya koydum. Canım istemediğinde de yapmıyorum. Belki de bu, hâlâ kendimi özgür hissetmemin sebeplerinden biridir ama devam edebilmemin nedeni bu mu, bilmiyorum.

Biliyoruz ki prodüksiyonlar büyük ölçüde matematik ve stratejiyle ilgili. Bunu kesinlikle yargılamıyorum. Öyle düşünülsün istemem. Ama bildiğiniz gibi o kadar çok medium ve alan var ki, bazen bir şarkının ya da albümün görünür olması gerçekten de büyük çaba gerektiriyor. Bir müzisyen olarak bu çok katmanlı arka planlarda hiç kaybolduğunuz oluyor mu?

Müziğin dağıtımıyla ilgili bütün farklı mediumları takip etmeye çalışmak açısından bakıldığında, mevcut manzaranın oldukça bunaltıcı olduğunu düşünüyorum. Sadece albüm sattığımız zamanları tercih ediyordum. Artık bağımsız bir sanatçı olarak kendini geçindirme yolu değil bu. Kapitalizm bu evresinde gerçekten hiçbirimizin çıkarını gözetmiyor. Yalnızca varlıkların sömürülmesine değer veriyor ve bence teknoloji sektörü son yıllarda yaratıcı varlıkların değerini çok başarılı bir şekilde sömürdü. Hâlâ işler üretiyoruz ama sonra bu işler çalınıyor ve değerleri teknoloji şirketlerinin cebine akıyor.

Ne paylaşacağınıza nasıl karar veriyorsunuz öyleyse? Yani demeye çalıştığım şey, ben sinema eğitimi almış biriyim. En güçlü kasım kesinlikle o alanda. Ama aynı zamanda yazma süreciyle de çok iç içeyim. Bazen tamamlanmamış süreçler oluyor ama hazır olduğumu bildiğimde ‘enter’ tuşuna basıyorum. Sizin için bu karar alma-verme süreci nasıl işliyor?

Ben çok hevesli bir editörüm ve eğer ortaya düzgün bir iş çıkarmışsam, bu genellikle gereksiz olan her şeyi ondan arındırmış olmamdan kaynaklanır. Defalarca düzenleme yaptığım olur. Ama aynı zamanda, yargılayıcı bir ses tarafından engellenmeden keşfetmeye kendine izin vermek de gerçekten çok önemli. Bu yüzden yaratıcı keşif süreciyle düzenleme sürecini birbirinden ayırmak gerekir. Bir fotoğrafçı gibi verdiğin en önemli karar, aslında son karardır.

Son karar demişken, oradan bakınca “Watch Me” (HOPELESSNESS, 2016) ve “Ghost”u (Swanlights, 2010) birbirlerinden çok ayrı bir yerde düşünemiyorum. Birbirleriyle konuştuklarını düşünürüm hep. Bu örneği elbette daha da artırabiliriz. İki ayrı zamandan başka iki şarkı ama birbirlerini müthiş biçimde tamamlıyorlar. Yolda olmaktan hâlâ keyif aldığınızı söyleyebilir miyiz? Yani yolculuğunuz için.

Şarkılarımın yıllar içinde birbirine seslendiği konusunda söylediğinize katılıyorum. Bu kasıtlı bir şey değildi ve yaş aldıkça bunun daha çok farkına varıyorum. Ben sadece tek bir hayatım ve gerçekten yoğunlaştığım sınırlı sayıda tema var. Umarım yaptığım işler başkaları için de bir işe yarıyordur. Bunun bana açıkça göründüğü anlar, bana büyük bir tatmin duygusu getiriyor çünkü.

PSM Loves Summer by %100 Müzik serisinin dördüncü edisyonunun açılışını yapacak Mercury Ödüllü Anohni & The Johnsons’ın 10 Haziran’da Zorlu PSM Turkcell Sahnesi’nde gerçekleşecek biletlerine buradan ulaşabilirsin.