Nice ölümler içerir bu boşluk. Zamanı yok edip bir an’ın sonsuzluğuna dönüşür. İncelir tüm kalınlıklar, bir ilmek gibi yüreğinde düğümlenir. Tanımlandıramadığın tüm duygular göğsünden sevdiğinin eliyle çekilir ve tüm bedenin kayıp bir ezgide dolaşır. 

Görmediğin karanlık olup aydınlığı ararsın.

Nefes yetmez ciğerine, ışık yetmez gözlerine, can yetmez tenine. Bir boşluğa tutsak; ışıksız bir sancının ağrısız yakarışını hissedersin. Yüreğin dilsiz, kör bir semazendir artık. Kaybolduğun noktada döner durursun.

Zaman geçer, çığlıklar tünecek kulak arar ve baykuş’kulağına fısıldar öykünü. Gece karanlığında marangoz tezgâhından sanılan bir ses dizini sergilenir alaca içinde. Baykuş sesleri soğukta titreyen iskeletler gibidir.  Yeşil yaprakları görünmeyen ağaç gövdelerinde hayaletleri gezinir ve takırtıları duyulur en kadim bedduaların. Bu seslere uyanan kulaklar gözlerinde güneşi doğururken, bir dağın mağarasına dönüşür duymayanlar ve asırlar sonrasına cesur figürlerini kazıyıp dururlar duvarlara. O yüzden ağlar sarkıtlar ve tortular gizlemek için büyür yüzyıllar boyu. O yüzden kör doğurur yavrularını yarasalar.

Önümüzde korkunun, bencilliğin cesur bir destanı çizilidir. Aldığımız nefes göğsümüzü şişirirken biz kara yazgının hayaliyle böbürleniriz. O yüzdendir cesurların ölümü, o yüzdendir korkakların saltanatı.

Geçmiş ve geleceğin öyküsü dillenir tüm zamanlarda. Bilmeliyiz ki Azrail almadan canı, sevdiğimiz düşürür bedenimizin gardını. Bekçisiyken gardiyanı olup, cellâda teslim ederiz tüm duygularımızı.

Şu sıralar baykuşlar dolanır tepemizde ve mağara duvarlarına çizilecek destanlar aranır kursaksız ellerde ve ellerimiz yetim baykuşlara gebe.