İkinci atölye ziyaretimi komşum Antonio Cosentino'ya yaptım. Her gün önünden geçtiğim dükkanda bazen vitrinden dışarıyı seyreden, bazen bir şeyler okuyup yazan, bazen resim yapan, bazen de trompet çalan Antonio, bu kez her şeyi anlattı. Bütün meselesi kaybedilen mekânlar, insanlar ve hafıza olan Cosentino'yla bol bol edebiyat, resim ve başka şeyler konuştuk...

Hayır, sanatçı atölyesi deyince tabii ki Paris'te bir çatı katı gelmiyor aklıma. Ama dürüst olmalıyım. 'Tecrübeli bir sanat gazetecisi' sayılmama rağmen, çok da fazla atölye görmüşlüğüm yoktur. Bu eksikliğimi gidermeye karar verdim. Artful Living'in de imkanlarından yararlanarak bu ziyaretlerimi ölümsüzleştireceğim. 'Atölye' gibi eski bir tabiri tercih ediyorum. Beni kabul eden sanatçıların pek çoğu, 'stüdyo' dese ve tabii ki 'zenaat' yerine 'fikrin', Fransızca yerine İngilizce'nin öne çıktığı bir zamanda böylesi kulağa daha doğru gelse de, ben atölye diyeceğim...