“Canım önemli bir işlem yapıyorum, bir rahat verir misin?” dedi adam. Takım elbiseliydi. Rahat vermesini istediği de 13-14 yaşlarında bir dilenci kız, kucağında küçük kardeşi. Adamın kızdığını anlayınca uzatmadı dilenci kız, uzaklaştı. Sormadı daha da kimseye, “bozuk paranız var mı?” diye.

Dedim ya, takım elbiseliydi adam ve söylediğine göre işi çok önemliydi. Küçük bir kızı ses tonuyla dövmek, yerin dibine sokmak ise basit bir işlem olsa gerekti.

İşlemine bir süre daha devam etti adam. Derken küçücük bir sinek konuverdi ensesine. O kadar küçüktü ki, bizim takım elbiseli hissetmedi bile. Birkaç saniye sonra yavaş yavaş yukarıya çıkmaya başladı ve saçlarının arasına daldı. Bir daha da göremedim sineği. Ama tek bir şey istedim ondan. Keşke zehir dolu olsundu içi ve bütün zehrini bıraksındı adamın saç diplerine. Küçücük bir sinek, takım elbiseli ve önemli bir işi olan koskoca bir adamı yıkıverseydi yere. Münferit bir cinayet. Katil, küçük bir sinek. Ve temizlenen koca bir şehir, koca bir dünya.

Sinek, ne olursa olsun öldürmeliydi takım elbiseli, önemli bir işi olan ve kalp kıran o adamı. Zira, tıpkı o sinek kadar küçüktü dilenci kız, o adamın gözünde. Bu cinayet mutlaka olmalıydı, bir kere de küçük balık büyük balığı yemeliydi.

Hem sinek öldürseydi takım elbiseli o adamı, onunla birlikte; yaşlı bir amcaya alaycı bir tavırla “beni sevdiğini nereden bileyim, bir oyna da görelim” diyen bakanlar da, “bana Türk ulusuyla Kürt milliyetini eşit, eş değerde gördüremezsiniz” diyen milletvekilleri de, “millet fakir karanfil bırakıyor, ben gül bıraktım” diyen işadamları da, “bir çobanla benim oyum bir olmamalı” diyen mankenden bozma TV yorumcuları da, “bebeğimin dadısı yüzünden tatilim zehir oldu, ikide bir denize girmek istiyor” diyen köşe yazarları(!) da, “gemi değil gemicik” sahibi olanlar da, belirli aralıklarla “bu halk koyun” hezeyanlarına kapılanlar da, kredi taksidini 3 gün geciktirdi diye Ahmet’in, Mehmet’in, Ayşe’nin, Fatma’nın yakasına yapışanlar da ve bunlar gibi niceleri de silinip giderdi hayatımızdan. Ve dünya sahiden “güzel insanlar”a kalırdı.

Birisi pencereyi mi açtı, odaya çiçek kokusu doldu da…