Ağlayan gözyaşından vazgeçer, seven, kendinden. Kimse bilmez bu ani ticareti. Tüm depolarda bir yaşam ve bir gözyaşı yan yana istiflenir ve eşit oranda tükenir bu iki ürün. 

Olası bir yalnızlık bekleniyordu tüm odalarda. Açık kiremit rengi bir fon ve suçluluğa ait tedirginlik içinde. Giriş çıkışlar göz hapsinde. Gelenleri bekletip, gidenlere dur demeyen, dili tutmayan kapılarda söz. Kelimeleri kendine yük etmiş bir avare olası bir yalnızlığı bekliyor tüm odalarda. Bütün dekorda bir hüzün...

Ağlayan gözyaşından vazgeçer, seven, kendinden. Kimse bilmez bu ani ticareti. Tüm depolarda bir yaşam ve bir gözyaşı yan yana istiflenir ve eşit oranda tükenir bu iki ürün. Sevmek, iç dünyamızı zenginleştirmez çoğu kez. Fakir ölür sevenler. Olsun. Zengin olacağıma, fakir ölmeyi tercih ederim. (Sorguda daha az terletirler diye düşünüyorum)

“Biz erkekler, hayat yolunda koşarken, ip atlayan cici kızlardan birinin ipine takılırız” demiş. Sevdiğim yazarlardan biri. Eh, kaçışımız yok. Sokağın başında top oynuyorsa çocuklar, sonunda da ip atlıyordur kızlar. Bir gün, Sabri Reis kılıklı herifin biri topa öyle bir vurur ki, ister istemez takılırsın o ipe. Fiyakanız öyle bir bozulur ki yine de çaktırmazsınız.

Düşme anında hafızanızı kaybetmişsinizdir. Yavaş yavaş toparlamaya çalışırsınız. Yeni baştan öğrenirsiniz her şeyi. Cisimleri yeniden adlandırır, hayvanları yeniden tanırsın. O, üstüne yeni bir önlük uydurur, ABC’ye yeniden başlarsın. Zamanla kelime bilgin çoğalır, hafızana onun izin verdiği ölçüde bilgiler depolarsın. İlk tanışma günü, doğum günü, ilk el ele tutuşma tarihi, ilk öpüşme tarihi... ve bunların yıl dönümü şeklinde sürer gider. Kimyan bozulur ama tarihin gelişir her gün. Kıskançlık, sevgi ve trip üçgeninde bocalar durursun. Bu yeni dünya düzeninde, fazla sevmek sevmemekten farksızdır. Kıskanmamak onu çirkin bulmakla eşdeğerdir. Anlayacağın zor ve komik bir yaşam bekler seni.

Pek istekli görünmese de annenizde alışır bu duruma. Kendisinin yaptıramadığını, elin kızının yaptırdığını gördükçe küplere biner. Yine de o yumuşak yüzünü ekşitmez. Bilir ki, zamanında kendisi de bir ana kuzusunu böyle eğitmiştir. Kadınlara göre, erkek çocuklarını anneleri yetiştirmeyi bilmez. Onları adam eden; sevgili ve eşleridir. Annem bu gerçeği yıllar önce büyük oğlunu evlendirdiğinde anladı. 20 yıllık kurallarımın değişmesini bu yüzden çok yadırgamadı.

......

Bazen işler ters gider. Her ürün istenilen verimi sağlamaz, her ilaç doğru tesir etmez. Her sevgili de eş olmaz. İnsanlar yaşatmaya değer bulmadıklarında, öldürmeye kalkarlar sizi. Dünyanızı alt üst ederler. Verdikleriyle birlikte vermediklerini de geri almaya kalkarlar. İşte o zaman bütün odalarda beklenecek muhtemel şey, ağzı kulaklarına varan duygular değil de somurtan bir yalnızlık olur.

Hayatın belli evrelerini geçmiş, yazdıklarımı az çok tatbik etmiş sevgili okur; yalnızlık dünyanın sonu değildir. İnsan yalnızda yaşayabilir. Duyma yetisini kaybeder önce, sonra susma yetisi oluşur. Sustukça kendini bulur, sustukça evrimini tamamlar. Uzun süre sustuğu için konuşma yeteneği körelir yazma yeteneği gelişir. Darvin’i bilir misiniz? “Kullanılmayan organ körelir” der. Her gün onlarca duygunun köreldiği gibi organlarımızda köreliyor demek ki.      

Size yazıyla verdiğim duygular hiç mi hiç ulaşmayacak. Tıpkı Kafka’nın Felice Bauer’e, Juylie Wohryzek ve Milena’ya yazdığı mektuplardaki “hayali öpüşler” gibi boşluğa karışıp gidecek. Yine de olsun yazı, bir duygudan uzun sürüyor bu çağda...

Hayata kısa süreli bir devamsızlıktan sonra devam edersiniz. Ama nasıl? Cinai bir romanın tek kişilik kahramanı gibi ölende öldüren de siz olarak. Çoğu zaman bir ömür vermek, gözyaşı kadar gösterişli olmaz. Bir ömrü ulu orta dökemezsiniz ortaya ama gözyaşı için bu imkansız değildir. Gözyaşı her an buluna bilinir, duygularınıza su katarak pişirebilirsiniz!

Ağlayan, gözyaşından vazgeçmiştir, seven, kendinden. Ağlayamayan, kendini heba etmiştir.

Hüseyin Arda SALKAYA

18.12. 2015