Çukurlar açtınız yurdumuzda, –belediye halt etmiş- “Düşmek Yasaktır” yazan. Oysa biz çoktan düşmüştük matmazel.

Biz uslu çocuklardık eskiden. İşe gider, sulu şakalar yapar, iddia oynardık her akşam. Çat kapı girilir, hoppala çıkılmazdı bizden. Bir köşede durur, bütün dünyayı görürdük oradan.

Kitap okur, felsefeden konuşur, türküde söylerdik arada bir. Memleket meseleleri hasıl olunca duramazdık yerimizde. Bir gün ne olduysa oldu. Biri girdi hayatımıza yerle bir olduk aniden. Daha önce hiç yaşamadiğımız bir duyguydu. Kitap okumayı bıraktık, felsefemiz zaten altüst olmuştu. Devlet büyüklerinden biriyle karşılaşsak bir yerde elini sıkacak kadar şaşırmıştık.

Biz her zamanki köşede dururken, namuslu bir tüccar gibi geçip sokağımızdan, yüreğini bize sattı bir matmazel! (Biz dediysem  Jem, Mutlu ve ben) Sonra da giderek dünyayı birbirine kattı. Savaş elçisi olacak kadınmışsınız matmazel.  

Çıkarıp sesinizi göğsünüzden, içimize saldınız. Ne hayaller kurduk bilseniz ama yaktınız. O an havlu attı yüreğimiz, serildik mindere matmazel. Düdük çaldı, hükmünü verdi hakem. Hala düşünürüm nasıl yenildik matmazel. 

Çukurlar açtınız yurdumuzda, –belediye halt etmiş- “Düşmek Yasaktır” yazan. Oysa biz çoktan düşmüştük matmazel. Gönlümüzü alan bir tebessümle baktınız uzaktan, bizde sandık ki; sizde acıdınız, sizde un-ufak oldunuz buralarda. Aklınızın kıvraklığına sevinip, bizim dünyaya gelmişliğimize acıdınız matmazel. Sözlerinizi yalanladı gözleriniz. Oysa, gözümüzdeki büyüklüğünüz, özgürlük anıtını geçmişti kıyasta. Hayallerimize de acımadınız matmazel. Yüzünüzün kızarma ihtimalinden değil ama şimdi ne yaptığınızı ulu orta yazmayacağım matmazel.

Aralardan uzanan eliniz, uzanıpta helallik alacak sandık; bu dünyanın yarısını yitirmiş gibi duran halimizden. Yapmadınız matmazel. Bunu bile yapmadınız. Aklımızı alıp, aklınızın bir köşesine almadınız bizi matmazel. Yakar topu oynasaydık bu kadar yanmazdı canımız. Şimdi tüm oyunlarda ebeyim, tüm oyunlara gözümü yumuyorum. Dünyanın seyrinden düşürdünüz gönlümüzü matmazel.

Ne kadar zaman geçti bilmiyorum. Bir süre kaldık öyle, başımızın dönmesi durdu, nabzımız normale döndü.  Sonra çıktık dışarı yaktık bir sigara, gerçi ben sigara içmem ama iyi geldi. 

Kırıklarımız iyileşene kadar şakada yapmadık, iddia da oynamadık. İşe gider gibi bir halimizde yoktu. Zamanın içinde hatırı sayılır bir macera yaşamadık bir daha. Bunca yıllık ömrümüzde en iyi dersi siz verdiniz matmazel şimdi anladık her şeyi. 

Ve ben bu gecelik, İzmir’in herhangi bir semtinde, bütün mide ve karaciğer sancılarımı bir kenara bırakıp içtim. Sabahı göremeyecek kadar içtim. İçince bir güven geliyor insana, bir rahatlık ve çıkarıp seni, o köşede bıraktım.

 Hüseyin Arda SALKAYA