Sormam ama bilirim, gitmek için gelir her kes bana, -artık nasıl bir yere açtıysam kendimi-. 

Sormam ama bilirim, gitmek için gelir her kes bana, -artık nasıl bir yere açtıysam kendimi-.

Bir müddet sonra gelir aklına bir yerler ya da bir şeyler, çeker giderler. Yasal bir eylem değildir o anki varlıkları, fazlalık vakitlerinden biridir harcadıkları bende. Gitmek denen o ağrılı belaya da tutulmazlar hani, bir bakarsın hazır kıta toplanmıştır her şey, veda marşını çalar zaman, kendini kaptırmadan bu duygulu ana süratle giderler.

Gitmek için gelir herkes bana, bende sormam ne geçmişi ne geleceği. Kuruyan bir dere gibi susarım karşısında. O, anlar ürkek duruşunun çevreye verdiği hissi, ben üstünü örterim bütün kabahatlerin. Nede olsa gitmek için neden çoktur yurdumda; şiddet, terör eylemleri, ekonomik durgunluk, trafik falan filan. Hepsi de gitmememize  bilmeden sebep olurlar, yakın bir akraba gibi gelip yerleşirler tam içimize,

O susar, biz anlarız! Gitmeden gelinemeyeceğini kendine, nitekim inançlı insanlarız o susar, biz inanırız! Sessizliği anlatan dilin yalınlığı başka hiçbir yerde işlemez böyle içimize. O gider, zaman büyür içimizde, önce sütü düşman olur, sonra da annem bize!

O gider süratle açılır yaralar, yaraların içinde kalanlar. Güneş çarpmış gibi kusar her şeyi bir bir; hayallerimiz der, gelecek der, koşturur aptal bir çoban köpeği gibi oradan oraya, ajite eder anlayacağın durumu. Alt tarafı “bir eylemdir gitmek”. Hızlı yada ağır adımlarla üstümüze basa basa.

Gitmek için gelir herkes, ve ben dünyaya yeni inen bir yolcu gibi şaşırmam bu duruma. Yaşamak denen saçmalık, alıştırmıştır bizi içinden çekip atmaya, birileri ölür elbet; sevinçten, hüzünden, hasetten, dolup dolup boşalır hatıralarla havsalamız. Biri gider birinden, sevincin iki büklüm dolaştığı bir yaşam kalır geride.

Gitmek için gelir herkes bana ve gider de. Her köşe başına, her yol ayrımına biraz bırakarak kendini. Atılan bir kurşun gibi soğur her şey; soğur yüreğimiz, soğur namlu. Bir müddet yarıya düşer bayrağımız, yas ilan edilir. Tv’ler açılmaz, gazeteler okunmaz, sonra her şey normal olur anormal dünyada. Zaman ne büyük buluş

Gitmekle alayda edilmez, şapkada çıkarılmaz, durulmaz da önünde. Gitmek bir yıkım emridir, gönlümüzün üstündeki bu çarpık kentleşmeye. Çocukların sokaklarını hüzün sarar.

İnsanlık, tarih var olduktan beri göç içinde, ne bir sonu var bunun, nede bir nedeni

Gidiyorsun ya, haksız yere ağlayan tüm çocuklara seni hatırlatacağım.

Bilinmedik bir vakit, içimizden gayrı her yerde ararız belki kendisini.

  27.08.2015 Perşembe