Knausgaard’ın Kavgam Serisi “Son”a Eriyor

Çağdaş edebiyatın dikkat çeken yazarlarından Karl Ove Knausgaard’ın otobiyografik anlatıyı aşarak büyük ses getiren roman serisi “Kavgam”ın altıncı ve final kitabı Son, Haydar Şahin’in çevirisiyle Monokl Yayınları tarafından yayımlandı.

2009 yılında başlayan "Kavgam" serisi; Kavgam, Âşık Bir Adam, Çocukluk Adası, Bahar Yağmurları, Karanlıkta Dans ve Son ile nihayete kavuşuyor. Yayımlandıktan kısa bir süre içinde Kavgam, 22 dile çevrildi ve Knausgaard'ı dünyanın en sıra dışı edebiyat fenomenlerinden biri hâline getirdi.

“Kitaplar yayımlandıktan sonra bir gün Linda’nın Stockholm’deki terapisti telefon etti, onunla konuşmak istediğini söylerken sesi buz gibiydi. Linda’yı da onun mücadelesini de çok yakından tanıyordu ve benim girişimimin gerçekten ne kadar tehlikeli olduğunu biliyordu. Koridordan yatak odasına geçerken her seferinde aynı duyguya kapılıyordum: Ona yıkmıştım ve şimdi saklıyordum. Yakında birlikteliğimiz onuncu yılına girecekti; ben herkes gibi olduğumuz, çatışmalarımızın herkesinkiyle aynı olduğu ve Linda’nın bunlarla herkes gibi başa çıkması gerektiği düşüncesinden yola çıkmıştım. Onun öfke patlamalarını, beni kontrol etmeye çalışmalarını görmüştüm; fakat her şeyi yitirme korkusunu, uçurumun kenarına geldiği duygusunu görmemiştim. Ben çamaşır sepetleri, kovalar, makineler ve bebek bezi torbaları görmüştüm. Puset, çocuk giysisi, küvet ve beşik görmüştüm. Linda’nın çocuklara ne kadar yakın olduğunu, onlara gereken her şeyi verdiğini görmüştüm; fakat bunun ona neye mal olduğunu görmemiştim. Şimdi görüyordum, çünkü kayıp düşmüştü ve batıyordu. Giderek daha derine batıyor, giderek uzaklaşıyordu. Günlük hayat artık erişimi dışında kalmıştı. Bulunduğu derinliklerden bunu görebiliyordu ve kendisini sonuna dek zorlarsa uzanıp dokunabiliyor, birkaç dakikalığına buraya gelebiliyor, kucağına bir çocuk alabiliyordu; ne var ki daha fazlası, onlara bir meyve vermek, bir şaka yapmak, ilginç bir konuda soru sormak, onları giydirip parka götürmek gibi hayatı oluşturan kolay şeyler elinden gelmiyordu. Tüm bunlar kolaydır, dolayısıyla o sırada onlara değer vermeyiz, ancak daha sonra, çocuklar büyüdüğünde, onlar iki veya dört yaşındayken, hem onlar hem de biz farklı bireylerken yaptıklarımızı hatırlarız ama o zaman olduğumuz insanlar sonsuza kadar yitip gitmiştir.”