Sanatçı olma halinin başlı başına bir ısrar ve tutku meselesi olduğunu düşünenlerdenim. 2014 yılında kapanan galeriler ardından yaşadığımız süreç tartışılırken, “Peki ya kapanan sanatçılar?” diye düşündüğümü hatırlıyorum.

Sanatçının aldığı bu biricik kararın görünmezliğinin, sessizliğinin kaynakları üzerine birlikte düşünmenin önemi bir süredir dönüyor zihnimde. Tutku ve ısrarla üreten, zihnimde kapılar açan İnci Eviner, atölye sohbetinde üretmekten vazgeçen arkadaşlarını anınca, bu tanıklık üzerine bir röportaj da kaçınılmaz oldu.

Türkiye sanat ortamının, 90’larda kalbinin heyecanla çarpmasına neden olan “Genç Etkinlik Sergileri”nden tanıyorum Vahit Tuna’yı. Kendisi grafik tasarımcı ve sanatçı olarak uzun soluklu bir maratonun, istikrarlı koşucusu, döneminin önemli süreli yayını art-ist dergisi tasarımcısı. İşlerindeki yalın ve güçlü görselliğe, tanıdık bir ironi eşlik ediyor çoğu zaman. Aslı Sungu ile birlikte yaptıkları atölye sergisi vesilesiyle 90’lar ve değişenler üzerine söyleştik. 

Sanatçı olmanın güçlü bir ısrar ve tutku meselesi olduğunu düşünürken akla gelen sanatçılardan biri de Sena Başöz. Bu yazı, Başöz'ün plazada çalışırken sanatçı olmasına evrilen sürecine refere eden işleri üzerine...