Burcu Perçin ile küratörlüğünü üstlendiği, insanın doğa ile olan ilişkisini temel alan “Varoluşa Saygı” sergisini ve sanatçının kamusal varlığı üzerine konuştuk.

Rafet Arslan genellikle politik, erotik ve simgesel bir imgelem kullanıyor. Avangardın kafa tutan radikalliğinde; yüksek sanat anlayışının tam zıttında, benzersizliğini mental güç olarak ele alan, genç işleri var. Kendisiyle Atonal9Solo projesi dahilinde açtığı yeni sergisi Verev’den ephemera arşivine, Cyberpunk’la dolu dolu geçmiş gençlik yıllarından sürrealist manifestosuna pek çok şey konuştuk.

Şener Özmen etnisite, kutuplaşma ve politika ekseninde üretimlerini biçimlendiren bir sanatçı. Ancak etiketler, onun sanatını tarif etmekte etkisini kaybediyor. Özmen’in işlerini izlediğinizde, kişisel olanın ortak bir dile ulaştığı, bir çeşit arşive maruz kalıyorsunuz. Fakat bu arşiv, istif hâlinde bir deneyim yığını değil; tam tersine, izleyiciyi kendinin içine çeken, ironik ve popüler simgelerle beslenen, sanatın sınırlarını sorgulayan bir oyun alanı. İşte bu oyun alanı, “Yeni Bir Umutsuzluk”la izleyiciye açılıyor.

Ali Elmacı’nın beşinci kişisel sergisi “Kan Görünce Rüya Bozulur” geçtiğimiz günlerde izleyiciyle buluştu. İsmini rüya yorumu üzerine kullanılan bir halk deyişinden alan sergi; izleyiciyi iktidar hegemonyası, küresel politika ve oligarşik düzen ekseninde sorular sormaya itiyor. Bu bağlamda iktidar – birey ilişkisindeki gerçek dışı çarpıklığı, tarihsel referanslar üzerinden hedef gösteriyor. 

İranlı sanatçı Saghar Daeiri kimlik sorunundan kültürel inşaya, metafizikten idealizme pek çok kavramı çeşitli paradigmalarda ele alıyor. Daeiri, “Yut Öp Yan” adını verdiği son serisinde toplumsal ve kültürel kimliklerle oynuyor, çelişkileri hedef gösteriyor ve rutin üzerinden sistemi sorguluyor.