Kült Bir Başyapıt: “Çöl ve Tohumu”

Arjantinli yazar Jorge Baron Biza'nın ailesinin trajik hikâyesinden yola çıkarak kaleme aldığı otobiyografik romanı Çöl ve Tohumu, Soykan Özyurt’un İspanyolca aslından çevirisiyle Jaguar Kitap’tan çıktı.

Biza, bu romanını Buenos Aires’teki yayıncıların reddetmesi üzerine, intiharından üç yıl önce, kendi çabalarıyla yayımladı. Çöl ve Tohumu, yüzüne eski kocası tarafından asit atılan Eligia isimli bir kadının hastaneye götürülüş sahnesiyle açılıyor. Ona, roman boyunca anlatıcı olarak Mario eşlik ediyor. Tedavi süreci Eligia ile Mario’yu Milano’ya sürüklüyor ve Eligia’nın hasarlı yüzü titizlikle yeniden inşa edilirken Mario da bakım görevinden artakalan zamanında şehrin sokaklarını, barlarını, gece kulüplerini, fahişelerini, kodamanlarını ve kendi hasarlı karakterinin karanlık taraflarını keşfe çıkıyor. Eligia tedaviye cevap verdikçe Mario fark ediyor ki çölleşen sadece Eligia’nın yüzü değil, tıpkı iyileşmeye veya umuda ihtiyaç duyanın yine sadece Eligia olmaması gibi…

​“Yüz, ötekini kabul etmek içindir, kabul ettiğimiz her şey yüzdedir: Göz, kulak, ağız, hatta darbe yiyen yanak. Yüz dediğimiz şey, insanlar kendi aralarında birbirlerini iyice tanısınlar diyedir. Bu yüzden kutsaldır […] çünkü artık Öteki’dir o. İnsanlar yüzlerini sevginin beşiği yapmalıdırlar. Sevme iradesi varsa ancak o zaman hakiki bir yüz vardır; eğer sevmezsen komşunun yüzü bifteğe döner, korkunç bir hal alır… Herkes korkmayı unuttu. Eskiden, korktuk mu hepimizin yüzü değişirdi. Şimdi bakıyorum da tek korkak ben kalmışım. İnsan korktuğunda doğa değişir, yemeğin tadı değişir, hatta korkunun ta kendisi değişir.”