Bir Aşçının Portresi: “Bir Şef Gibi”

Benoît Peeters'ın gastronomi ve mutfak sanatlarının yarım asırlık dönüşümünü edebiyat, felsefe ve toplumbilimden beslenerek ele aldığı, kendi hikâyesine dayanan grafik romanı Bir Şef Gibi, Aurélia Aurita'nın çizimleri, Damla Kellecioğlu’nun çevirisiyle Desen Yayınları’ndan çıktı.

Çocukluğundan beri yemek yapmaya ilgi duyan Peeters, Troisgros'dan El Bulli'nin son akşam yemeğine kadar dünyanın en önemli restoranlarına, devrimsel mutfak akımlarına, ezber bozan şeflere ve eşsiz zarafetteki yemek tabaklamalarına göndermelerde bulunurken renkli anekdotlarla anlatısını güçlendiriyor. Bir Şef Gibi, Aurita'nın iştah kabartıcı desenleri eşliğinde 70'lerden günümüze Avrupa'nın toplumsal, kültürel ve siyasi bir panoramasını da ortaya koyuyor.

Benoît Peeters, aşçılığın henüz görünmez bir meslek olduğu yıllarda gönlünü mutfağa kaptırır. Damak tadı geliştikçe yemeklerin insana kendini iyi hissettirdiğini ve rahatlattığını keşfeder. 70'li yıllarda Fransa'nın en ünlü restoranı Troisgros Kardeşler'de yemek yedikten sonra ise kendini tutkuyla mutfak sanatlarını öğrenmeye adar. Mutfağa duyduğu hayranlık neredeyse edebiyata duyduğu kadardır artık. Klasik tatlardan sofistike lezzetlere uzanırken sözlerle anlatılmayacak rafinelikteki tariflerin cazibesine kapılır. Ve hatta ilk yemeğini hocası da olan yaşayan bir efsaneye; Roland Barthes'a hazırlama onuruna erişir. Mutfak artık büyük özen isteyen ciddi bir iştir onun için ve belki de hayatını bundan böyle bu yoldan kazanmalıdır. En büyük hayali, kız arkadaşı Marie-Françoise'la birlikte restoran açmak olan genç adam, bu zorlu hedeften önce şansını evlerde aşçı olarak çalışmakta aradığında ise, hayatın soğuk ve acımasız yüzüyle karşılaşacaktır. Aşkla yemek yaptığını düşünen kişi; aşçı mıdır, şef midir yoksa bir saadet zanaatkârı mıdır?

“Başlangıç olarak sebzeli ve Sauternes şaraplı ıstakoza,
Ana yemek için trüf mantarlı, tereyağı soslu kaz ciğeri haşlamasına,
Ve tatlı olarak da ahududulu sufleye ne dersiniz?

Üstün nefasetteki bu menü kulağa hoş gelmiyor mu?
​Peki, bir araya gelmesi pek de mümkün olmayan bu tatların mimarları kimler?”