ADIM İZİ

Yıl: 2017
Ay: ocak
Gün: ilk haftanın cuması
Saat: günden geriye kalan vaktin başlangıcı 17:08
Yer: İstanbul’da haramilerin baskın verdiği dere
Mevzi: Türk kahvesine karşı süngüsünü takmış Amerikalı kahve zinciri
Hava durumu: betonu ve yanımdaki çakma sarışının tenini beyazlatan karlı bir tipi
Mevzu: yokluğa karşı varlığın kelimeler ile temini
 
Karda ayak izi bırakabilen 80 kiloluk bir bedene sahibim. Bu, yeryüzüne geçici olarak sunduğum ilk kanıt ve takdir etmek lazım; fazlasını istediğinde ayağımı kaydırması içten bile değil.
 
Tahmin etmediğim vakit, bir çift kuş sığındı eldivenlerimden içeri. Ellerim titrek ve heyecan dolu bir vakti kazanmakla gözünü karartmışken; elleri çıplak, boynu başak sapı misali bir çocuk sığıştı kaşkoluma. Bir çocuğun bin yalnızlığına büküldü boynum ve bir ananın yüreğine büründü gözlerim.
 
Kış; yüreğimizin kara kısmını üzerimize ak bir yorgan gibi sererken, bu ak yorgan altında uyuyan binler büküyor boynunu.
 
Ve‘üstü beyaza bürünse de,
Betonla kaplansa da
Toprak yine kara.

Yeminlidir toprak; can alan tüm renkleri karartmaya,
Yeminlidir; candan yetim düşeni bağrında uyutmaya.

Can üstünde toprak, toprak üstünde beton, beton üstünde kar varken,
seksen kiloluk adımlarımızı bırakıp varlığımızı kanıtlarız dünyaya.
Ve biz insanlar ölmek için doğmuşken öldürmek için büyürüz.
Öldürmek için büyürüz.
Öldürmek için büyürüz.