Yanlış, dünyadaki ilk doğrudur. Evveli de var tabi.
Şimdilik burada durun!
Nasıl yaşıyorsun dedi? Çıkarıp yüreğimi ona gösterdim. Eski bir saat gibi tutup ipinden. Ve kırıp putlarını buna inandı. İnanmasa da olurdu. Kendime inandıracak kadar mürit beslemek, tehlikelidir aslında.
En hızlı savaş mı? En hızlı silah mı dedim? En hızlı insan dedi. Ve sıtkı sıyrıldı yaşamdan, çekip vurdu kendini, gövdesini koyarak ortamıza. Ne desen de, yıkılmak için gelmişiz dünyaya ki müsaitiz de buna.
Yanlış, dünyadaki ilk doğrudur. Evveli de var tabi.
Şimdilik burada durun!
Kanunlar geçecek, birde hatunlar,
Bunlara inanın diye.
Nasıl ki ellerimiz varmış; konç mu konç, çelik mi çelik. Nasıl ki ellerimiz var, ölülerden eski. En eski hala. Bakınca 15’lik 20’liklere.
Nasıl ki ellerimiz var, sevmek için tehlikeli.
Günün orta yerinde bir saat, kendinden beklenilmeyeni yapacak. Duracak! -İşverenin payı yok bu işte.-
Ve bütün insanlık hep bir ağızdan küfre duracak.
Sende katıl. Ki çıkınca yeryüzüne, hayıflanasın.
Şimdi şuraya bir adam dik. Başına da bir zaman,
Kendi kendini yiyecek. Çünkü inanır böyle adamlar, zamanın düşmanlığına.
Konuşmak yasak edilerek, sözlerin önüne geçilecek. Haşa! Bir vur emridir bu, insana karşı insanın. Ya sözler bizi önünde köle ederse?
Düşünün ki varız!
Bir gün kendimizi bulma ihtimalimiz, aman tanrım, ne korkunç şey!
Yalnız bir adam, en çok kendini dener ve en çok kendine yenilir. İnsanım, öyleyse yokoluşçu bir filozofum. Baktım ve gittim, aklımda toplayıp tüm kuşkuları.
Yaşımdan bekleneni söylesem, düzeltmek için içimdeki harbiliği; kavmiyle üstüme yürürler. Şimdilik bu kadar yeter. Sen saate bak, ama insana inan. Yaşarsam kabul, durursam bağışla.
Hüseyin Arda SALKAYA
