20 li yaşlarımda  kapıdan dışarı beş dakika da çıkmam gerekince atletimi belime sokuştururken montumu kapi onunde kucaklayan birilerinin varlığı beni huzursuz etmişti.  Can havliyle yere firlatilmis telefonumu bulup çıkarken farketmustim. 7 yaşında okula gittiğim sabahlar annem çorabımı cekistirirken de böyle hissederdim. Geç kalıyosun kızım. Acele et kızım. Bekletme kızım. Hadi kızım. Çabuk kızım...
Hayatım boyunca telaş içinde ya geç kalicaktim ya bu tavrim yüzünden  yada erken davranıp ağaç olucaktim. Tam'i olmayacakti vaktin. Ben geç kalmayi seçmiştim. Herseye herkese ve her duyguya. Nefes nefese gidip, salına salına  dönmeye alışmış bi kızdım artık. Rahatligim kamufle ederdi perisanligimi. Ama icerim hep ayni. Oyle ki Her döndüğümde zihnimdeki sesler. Geç kalıyosun kızım?! Acele etmeliydin kızım ! Beklettin bak hayati, o şairin dedigi gibi mayası kaçtı kızım?! Hadi kızım. Toparlan artık. Çabuk kızım..
Vakit bana bel bağlamışti, sanırsın benden başka belalısı yok gibiydi. Erken geç derken anlarda kaybolurdum aniden. Kimse de demedi ki dur kızım. Sakin  ol kızım. Acele etme, yetisecegin yol aynı kızım. Ayaklarının altında ne hızla gittiği önemli olmayan o pek mühim yol duruyor kızım. Sensin ilerleyecek olan kimseye bakma kızım. Kimse demedi ama ben diyorum.
Sen! Gözleri koca alaca bilye gibi güzel kadın.  Aynada  Akbaba gibi gözlerini kendine diken, kendiyle geçinemeyen yada kendinden haberdar olmayan kadın. Dudaklarından dökülsün cümleler, aynada takip edilecek kadar tatlı olsun o Nağmeler.. Geç ve söyle o dünyalar güzeli kalbi taşıyan gül yüzüne.
Acele etme kızım.. sakin ol kızım.. ben senin yanındayım kızım.. sen hazır olana kadar beklesin hersey kızım.. korkma kızım.. sen adım attığında yollar su olur kızım.. cankızım..