Zülfikar, hayatının geri kalanında ıskaladığı şeyleri yapmayı düşünürken, geri kalan hayatı diye düşündüğü o ütopyadan tam iki yıl geçmişti bile. Iskalamak, onun kendisini avutmasına dolu dolu yetecek tek sözcüktü. İki yıl boyunca, bin doksan beş kahve, yedi yüz otuz paket sigara, üç yüz altmış beş ekmek tüketti ve yedi yüz otuz tane bir lira biriktirdi. Yedi yüz otuz kez evinin kapısı çalındı. Yedi yüz yirmi dokuz kez açmadı. Bir kez dışarı çıktı; üç yüz paket makarna, elli paket kahve, sekiz yüz paket sigara alıp, ıskalamaya başladı.

  Kendini hiçe sayarak affettiği o insanlar, artık daha çok kendileriydi. Şimdi bu evden çıkarsa daha çok kendileri olacaklardı. Eğer affederse, işte o zaman hiç olacak kişi Zülfikar olurdu. Artık kendisi konuşmalıydı.

  Cam bir kavanozun içine koydu beni, oradan oraya salladı. Kavanozun içi boştu, onu, benim kanımla doldurdu. Kendi kanımla bana zarar verirse, onun kavanozu sallamasının altı çizilmezdi. Sonra bırakıp gitti ve ben kendimi, geçmişte ıskaladığımı düşündüğüm şeyleri yapma düşüncesi içinde buldum. Yapamayacağımı biliyordum, çünkü bu güne kadar elimi bile kıpırdatmamıştım. En büyük avantajım, doğruyu yanlışı bilmem olmuştu hep. Fakat bu işteki enayilik şuydu, ben bildiğim şeyleri asla yapamazdım. Kendi salaklığımı kabullenmiş ve insanların zırvalıklarını dinlemeden, kendime otur oturduğun yere, dedim.

  Beni kendinde bul dedi, ben onda kendimi bulmaya çalıştım. İki yıl boyunca her gün bardağına şarap koydum, içimdeki onla konuştum. Hepsini tek tek öldürüp, bardağının içine attım. Her birinin kırmızı ve şarap tadında izleri kaldı. Yedi yüz otuzuncu kez kapı çalındıktan otuz saniye sonra kalktım, otuz ikinci saniyede kapıyı sonuna kadar aralamıştım. Yıllar geçmemişti sanki. Ben her gün onu görmüştüm, o ise beni görmeden kanımı düşlemişti. İçeri girdi ve bozuk paralarımı alıp, gitti.

Bu ay Ot Dergi'de yayımlanan yazım.