Modernitenin sorunu kişiselleşmedir. Kişi orijinal, otantik ve biriciktir. Veya modern insan buna inandırılmıştır. Oysa devraldığımız geleneksel sanatta insan, anonim tarzda bir istif düzeni içinde görülen ve sadece istif düzeninde bir yeri ve değeri olan insandır.  Cemaatle anılır ve çoğunluğun içinde değerlidir. Aslında ‘Hiç’tir ve hiçleşme kültürü içinde değer kazanır. 

Türk Resmindeki modernleşme arzuları, biçimdeki yenilenme isteği ile beraber konularını da şehre taşımıştır. Şehrin mekansal olarak temsil ettiği hayat tarzı, tüketim toplumunun nimetleri ve açmazları, şehirleşen insanın cemaatten uzaklaşarak birey olarak kendini gerçekleştirme isteğini de beraberinde getirmiştir kaçınılmaz olarak gruplarla ve başka kişilerle tanımlamak yerine, kendini daha değerli kılabilecek ve birey olarak tanımlayabilecek yeni arayışlar içine girmesinin yolunu açmıştır.  

Şehirleşmenin getirdiği ara dönem konuları kimlik sorunları olarak, Türk Sanatı'nın  sıkça işlenen zengin bir çelişki kaynağı olmuştur. Bu gün ise, her zaman olduğu gibi,  tüm yenilikler, bir doğa kanunu gibi en önce gençlere ulaşmakta,  kuşaklar arası çatışma ve çelişkileriyle zengin bir sanatsal kaynak yaratmaktadır.