Şu dünyada yapılacak bir şey varsa o da yalnız kalmamaktır. Diyelim yalnız kaldık, o vakit yalnız olduğumuzu hissetmemek için uyumaktır. Yalnızlar, düşünceyi bulan kişilerdir. 

Şu dünyada yapılacak bir şey varsa o da yalnız kalmamaktır. Hele de insanların bu kadar kalabalık olduğu bir dünyada

Diyelim yalnız kaldık, o vakit yalnız olduğumuzu hissetmemek için uyumaktır. Yalnızlar, düşünceyi bulan kişilerdir.

Düşünce her zaman olmasa da çoğu zaman insana zarar verir.

Saçma sapan sorgulamalara tabi tutar insan kendini. Haliyle bende kendimi sorguluyorum arada bir;

Nefes almak, yemek ve içmek dışında neyim? Uykusuz kalarak nereye varacağım? Yazı yazarak kendimi ne kadar oyalayabilirim? Sorular çoğalıyor. Evrenin kuruluşuna kadar gidebiliyorum. Böylece, Âdem’in de yalnız olmadığı gerçeğine varıyorum.

İnsanın çocukluğunda gördüğü kâbusların yerini büyüyünce yürek sızıları alıyor. Utandığınızdan annenizi de çağıramıyorsunuz. Korku ve utanç içinde sabah olmasını beklemekten başka yapacak bir şeyde yok sanırım. Belki dostlarınız var. Ama beşeri münasebetler dersinde yaşayarak aldığım güzel bir ders de var. Saat gecenin üçü, “İnsanlar belli saatlerden önce ve sonra rahatsız edilmez.” Telefonda edilmez değil mi öğretmenim? 

İşte bak yine uykusuzum. Yatağımla ben bir uygunsuzluk hali...

Arada bir gelirdi. Bir sevgilim vardı eskiden. Kısıtlı zaman zarfında, istek kipiyle cümle kurmaya gerek duymadığım zamanlar. Bir bakarsın kapı çalardı. Saat kaç olursa olsun güneş yeni doğardı benim için. Evi toplar, ortalığı temizler, ütü yapardı. Hatta bazen saçlarımı da tarardı. Bakmayın şimdi üç numara saçla dolaştığıma, ben uzayamasam da saçlarım uzardı. İşte böyle şeyler yapardı. İnsanın kalbini sızlatacak şeyler.

İşte o sızı uykularıma karışıyor, günün yirmi dört saatini hissedeyim diye. Tanrım yardım et. Uykuları çıkarırsak ömürden, yaşadıklarım çok fazla.

Acı çekeceğim diye insan bu dünyada aşktan kaçmamalı. Acı, aşkın çok yakın komşusudur. Bunu bilmeli ve ona göre yaşamalıdır.

Şu dünyada yapılacak iyi bir şey varsa onu da biz yaptık. Bütün kadınları bir cadı olma ihtimallerine rağmen sevdik. Bizimkisi büyük bir özveriydi ama gören olmadı. 

Kitaplarda aranan şeyler vardır. Ya da kitaplarda bulunan şeyler, dünyadan ümidimi kestiğimde kitaplarda ararım ben her şeyi. Başkaları gibi içmem, sapıtmam, ortalığı dağıtmam. Sadece okurum ben. Çünkü okuyarak öğrendik her şeyi. En mutluları okumayı bilmeyenler şimdi.

Emrah Serbes, ‘kelimelerin gelip kendisiyle konuşmasını bekliyormuş’ ya, bunu imkansız gördüğümden, kelimeleri okumaya ben gidiyorum. Kitaplığımda yalnızlığım gibi her saat, her dakika her an büyüyor. Varlığıma katamadığım bir sen...

Bak işte bir anda bitti gün ve yine akşam ve yine gece. Yine uyku yok bana. Anlaşıldı, yine kelimelerle konuşmaya gideceğim. Uyumak için hap da alına bilinir. Ancak, uyumak için hap aldığınızda yitirdiğiniz ilk şey rüyalardır. Ben uyanınca anlatacağım, sırf konuşmak deyimindeki o fiili gerçekleştirmek için, saçmalamak da olsa konuşmak istiyorum. Hap alınca başka şeylerde var tabi kaybedilen. Burada mühim olan rüyalardı. Onları kaybedince konuşulacak bir şeyde kalmazdı.

Geçen bir vekil saçma bir öneri vermişti meclise, bende sağ ayak serçe parmağımı masaya çarpmıştım. Ağrısı hala geçmemişti, dehşet bir aydınlanma oldu bende. Ankara’ya gidip hem serçe parmağıma dokunulmazlık alacaktım hem de uyku haplarının dozunun düşürülmesini isteyecektim ki, şu “öfkeli çocuklardan” biri bomba patlattı İstanbul da, bürokrasi haliyle oraya döndü bende haliyle vazgeçtim.

İnsan o kadar aciz ki, fikirlerinden önce kendine dokunulmazlık almalı. Bu kadar dokunaklı cümleden sakınmak için.

Bu gün Pazar, hadi biri uyumaya davet etsin beni.

Hüseyin Arda SALKAYA