Bavullar eşya değil özlem taşır.  Gece on iki de bavulunu taşıyan insan ile gece on ikide şarap içen insan aynı derde sahiptir. Tekerlek seslerini her duyduğumda özlerim başta annemi olmak üzere sonra seni. Kırık iskemlesine oturan balıkçının balık sezonunun başlaması için saydığı günler var. En az onun kadar bende saydım o günleri, eve girer girmez annemin dizine başımı koymak için. Şimdi yabancısı olduğum bu şehre alışmaya çalışmak ile harcadığım çabayı unutup tümsekli sokakların arasında taşıyorum özlemimi.

Kendi bavulumun sesiyle hareket ediyorum. Eşyalarımı omzumun üstüne alıp sığmayan özlemi sırt çantama yerleştirdim. Omuzumda ki eşyalar özlem duygusundan daha hafif.

Eve girer girmez çıkartıyorum özlem duygumu. Çok kalmıyor bir kaç güne kayboluyor çöküyor omuzlarımın üstüne. Bu sefer şarap çare oluyor hafifletmek için bu yükü.  Olduğum yere özlemim bitmiş geldiğim yere başlamıştı bir de sana sormayı unuttum nerdesin ki sen? Beklediğim lisenin önünde mi? Yoksa kahvaltı ettiğimiz yerde mi? 16:38 de geldiğin garda mı? Bence hiçbiri değil. Çarşambaları gara gidip bekliyorum 16:38de gelen trenden inen yolculara bakıyorum yoksun. Gözlerimi kapıdan ayırmadan beş dakika daha baktıktan sonra hızlıca terkediyorum garı. Yeni alışkanlıklarım eskilerin devamı oldu. Birbirinden ayırt edilmeyen günlerimin tekrarını izleyip duruyorum ayrı zaman dilimlerinde.

Şarap tıpaları özleme açılır. Bavullar özlem taşımak için satılır.