Yalnızlığını tanımlayamadığı için çoğu insan ne yaşadığını bilmiyor. Ve bilmemek onlara olağanüstü bir güven veriyor olmalı, olağanüstü bir ayrıcalık. Habersizce yaşayıp geçiyorlar. 

Geçen pazar oturduğum yerin yakınlarındaki bir semt pazarına gittim. Alt tabaka yoksul insanların, 3-5 çocuklu ailelerin yaşadığı bir semt burası. Bir meyve tezgahında durup, önümdeki kişiler alışveriş yaptıktan sonra meyve almayı planlıyordum. Ve önümdeki insanlardan 3 kg, 5 kg gibi rakamlar duydum. Sıra bana gelince tezgahtaki genç;

-        abi kaç kilo dedi. 

-        1,5 kg dedim. Yüzüme baktı.

-         1,5 kg nedir ki be abi dedi.

-         1,5 kg, yalnızlıktır dedim. Anlamadı.

Gördüm ki, aynı toplumda yaşayıp, aynı dili konuşan insanlarla bile, bazı kavramlar üzerinde anlaşabilmemiz olanaksızmış. Gördüm ki, yalnız olmak böyle semtlerde kalabalık olmaktan daha çok göze batıyormuş.

Bu hafta yine aynı pazara gittim. Yine aynı genç, geçen haftadan gelen tanışıklıkla, yüzünde hafif bir tebessüm;

-          Yalnız abime 1,5 kg dedi.

Tezgahtaki birkaç kişi dönüp baktılar. Umursamadım. Sonra, hayatlarındaki eksikliği unutup, pazar listelerindekini tamamlamak için çabucak gittiler.

Yalnızlığını tanımlayamadığı için çoğu insan ne yaşadığını bilmiyor. Ve bilmemek onlara olağanüstü bir güven veriyor olmalı, olağanüstü bir ayrıcalık. Habersizce yaşayıp geçiyorlar. Oysa bilse bazı kavramların ağırlık noktalarının, elindeki terazi ağırlıklarından daha ağır geldiğini, elma kurdu gibi saklanmak isterdi.

Ben birlik olmaktan bahsederken, devlet, güçler ayrılığından yanaydı. Devlete karşı gelmek ağır bir yenilgi demekti. Göze alamadım. Bu yüzden gücümü birleştirecek birinde de ısrarcı olmadım. 

Hüseyin Arda SALKAYA

10.01.2016 Pazar