‘‘Hepimiz tanrının midesinde ki parazitleriz, hiçbir değerimiz yok. Sadece tanrının karnının acıkması ile buraya geliyoruz. Toprağa bürünmüş enzimleriyle sindirilme vaktimiz geldiğinde ki biz buna ölüm diyoruz, enzimlere gömülüyoruz. Oradan hiç çıkmamak üzere…

Enzimler sonrası farklı bir durum oluşuyor tabii, kimimiz enzimlerde kalıyoruz, sindirimin son deminde en altta bir yerde, sıcak bir yerde. Kimilerimiz ise vücuda dağılıyoruz, yani tanrıya. Tanrının en güzel yerleri cennet oluyor bize.

 Cehennem mi neresi? Cehennem dünyada kardeşlerim

Cehennem dünyanın tam ortasında, git gide yaklaşıyoruz orasına, merkez kuvvetlerle oluşan insan tekrar dünyanın merkezine koşuyor. Biz sadece bekliyoruz,  yaşamaya çalışıyoruz, güzel ölmek için… Kendimizi önemli zannediyoruz, bazen de aptal aptal dolaşıyoruz ortada,  fakat sonuç aynı değil mi? Asıl soru bu değil tabii ki bakma bana öyle Nilef,  asıl soru ;  Cennette kuşlar da var mı ? Cennette gökyüzü…