Bir karanlık dünya vücut buldu diplerde..

sesim soluğum içerlemiş bana... konuşmanın bile ağır geldiği tonlarca yükü kelimelere bindirmişçe ezildim altında.. gözlerimin dolduğunu yazarken farketmek neden o andan itibaren bi hız kazandırdı ellerime..aralıksız yazıyor yazıyor neler birikmiş diyip bi şaşkın eda dönüp bakıyorum içime..bakıp kaçıyorum evlerin zillerini çalan masum çocuklar gibi..

Soluğu kesik, sebebini bilmediğim bi kesif kuytu sabah..  İstasyon kenarında hiç gelmeyecek trenin daimi yolcusuydu zat-ı halim.

Sesim soluğum içerlemiş bana Aytmatov’un Yedigey’e  yüklediği  acıyı sorgular gibi ... Bu yerlerde trenler  doğudan batıya gider gelir ,gider gelirdi..

Ah Yedigey..

Ah Kazangap ..