Ellerimi çoktandır kaybettim ben.Bir sokakta gözlerimi karşıladım ve kaçtım kendimden.Bildiğim bütün banklara oturup bir şehre öylesine küfrettim.Ben bu şehri sevmeyi böyle öğrendim.Sonra bir cumartesi iniltili ceset parçalarıyla sevişti yarınlarım.Biliyorum bir şey beklemiyorum burada ne bir otobüs ne bir tren..Bir zamanı yoğurup yok etmek istiyorum yalnızca.Kemik yaşım soruluyor.Bilmiyorum.Mahkeme tutanaklarında adım geçiyor.Bütün kuytularda çaresiz duvar yazıları bir yol olup akciğerimi deliyor.Bu yüzden acıyı ve hüznü haftabaşı bir yol otobüsünde yağmuru izlerken öğrendim ben.Sonra,gök üzerime devrilmeseydi,annemle beraber ağlayabilirdik. Geçmedi üzerinden bir yıl bile.Şimdi mütemadiyen şarkıları sayıyorum ve bir şeylere yüz tutan kır çiçeklerini de..En çok beş ile dokuzu yan yana koymayı seviyorum artık aralarında boşluk bırakarak. En çok sabaha karşı sayıyorum parmaklarımı. Bir 'beş' çıkıyor ağzımdan. Sonrası, işte laf salatası..

Ellerimi o kadar çok sundum ki Tanrıya kalmadı verecek bir şeyim.Bekliyorum sahipsizliklerimi. Bir eşikte durup kanatasıya kadar beni ‘geldik’ demeyecekler.İşte o zaman göğsüme dolayıp dünyanın bütün küskünlüklerini bir başka diyara gideceğim.Bütün ateşböceklerini ve arabeskleri bir çantaya koyup gideceğim.Arabeskleri ve ateşböceklerini ayırmıyorum artık.Bu yüzden acımı yarabantlarıyla sarmayı çoktan bıraktım ve öğrendim ne olduğunu bir haftabaşı bir yol otobüsünde yağmuru izlerken.Gök üzerime devrilmeseydi,Tanrıyla beraber ağlayabilirdik.Sanırım biz hiç susuşmadıkta kimseyle.Eğer susmuş olsaydık cümlelerimiz yarım,adımlarımız eksik kalacaktı.Müdafaa edilen her kargaşa bir hiç olarak kalacaktı belleğimizde.Yalnızca bir hiç oldular.Her ölümü tatmayı bu yüzden sevdim ben.Beş ile dokuzu yan yana koymak gibi..

Ellerimi çoktandır görmedim.Unuttum renklerini de.Renklerini unuttum.Bilmiyorum olup biteni yani. Bir sokakta gözlerimi karşıladım ve yalnızca kaçtım kendimden.En son dokunmak istemiştim göğe.Yapamadım.Tanrı,ben ve annem ağladık yalnızca../beşdoksanbeş/