Hep sorardın bana, "Tamam kahveyi çok sevdiğin için bu kadar fazla içiyorsun. Peki sigarayı neden bu kadar çok içiyorsun?"

"Bilirsin kahveyi hep gökyüzüne benzettim… Sigaranın küllerini de yağmur tanelerine…  Ve yağmuru çok seviyorum."

"Ama bu çok saçma…"

"Saçma olmayan ne var ki?"

"…"

Sustuk öyle dakikalarca. Kelimeleri unuttum bir anda. Kısa süreli hafıza kaybı yaşadım gibi geldi.

Kimim ben, neredeyim, ne yapıyorum…

Birden sanki sağırlaşmışımda birden duymaya başlamışım gibi önce etraftaki sesleri, sonra sadece senin sesini  duymaya başladım.

Ne anlattığını dinlemedim açıkçası.

Ama sonra şunu farkettim. Sanırım, özellikle yanındayken bu kadar kahve ve sigara içmemin nedeni, yanında biraz daha kalabilmek.

Hoş, başka şekilde de yapabilirim bunu ama, sevdiğim üçgen içinde olamayı daha çok seviyorum anlaşılan.

O, gün bittiğinde ki gidişin yok mu...

Ama Tanrım, ne berbat bir sondur o...

Mesela, Sadri Alışık filmleri de genelde komedidir ama dikkat edersen o gülen yüzünde ince bir dram vardır. Ama o dram ne olursa olsun sonunda yine güzel bir tebessümle biter her şey...

Sadri Alışık'ı kıskanıyorum ulan ben!

Ne güzel, keşke herkes Sadri Alışık'ı kıskansa...

Hassiktir konu çok farklılaştı...

Seni dinlerken daha doğrusu dinlemeyip sadece izlerken neden afallıyorum ben...

Her şeyin gibi bunun da bir açıklaması olmalı.

Sen gidince benim boğazıma nefes takılıyor.

Gözlerim kırpılmaktan korkuyor.

Güneş batmak istemiyor, Ay ile karşılıklı duruyorlar zaman durmuşçasına...

"Gitmem gerek..."

Garsona baktım. Sana baktım...

O an nefesim yetene kadar bağırmak istedim;

"Lütfen biraz daha kahve ve sigara"...